De bekende firma Timmerman uit Kleit, van oudsher producent van aluminium en pvc ramen en deuren, blijft een begrip in de streek. Het familiebedrijf uit de Kleitkalseide groeide en bloeide fors onder Dirk Timmerman, die in 1997 het roer overnam van zijn vader René, en stelt momenteel 140 werknemers te werk.
Vorig jaar nam zoon Brecht (33) de scepter op zijn beurt over en wil het bedrijf als vierde generatie nog meer ambitieus maken voor de toekomst. Vakmanschap en kwaliteit blijven meer dan ooit het handelsmerk van Timmerman, die voortdurend op zoek blijft naar gemotiveerde en technisch geschoolde medewerkers.
Omdat Taptoe achterhaalde dat vader Dirk op zijn 65ste van plan is om stilaan af te haken hadden we met hem en zoon Brecht een geanimeerd gesprek over het boeiende verhaal achter deze successtory.
Timmerman/Temmerman
Taptoe: Dirk, alles begon al na de Tweede Wereldoorlog (1945) toen je vader René samen met je grootvader Alfons de firma Timmerman oprichtte?
Dirk Timmerman: “Dat klopt. Mijn grootvader Alfons was een klassieke schrijnwerker/timmerman (what’s in a name? red.), die toen al houten rolluiken per stuk maakte en tussendoor ook doodskisten in zijn kleine schrijnwerkerij. Mijn vader René stapte in 1947 in het bedrijf en aanvankelijk voerden ze nog zelf de rolluiken, die ze hadden afgewerkt, naar de lokale schrijnwerkers die ze hadden besteld voor hun klanten. Het bedrijf Timmerman was geboren. Alfons stierf echter vroegtijdig in 1950 en plots stond mijn vader René er alleen voor. Ondertussen had hij Maria Temmerman (met een e), een boekhoudster bij de firma Vrielinck-Standaard, leren kennen en ze huwden in 1951. Ze kregen twee kinderen: mijn zus Hilde werd in 1953 en ikzelf in 1958 geboren. Mijn moeder legde zich beroepshalve graag toe op de loon- en financiële administratie van het ontluikend bedrijf. Ze bleef dat doen tot de intreden van de eerste computer begin de jaren 80. Mijn zus Hilde nam toen haar plaats in. Ze bleef zich haar volledige carrière over de boekhouding en loon administratie ontfermen. Toen was ikzelf nauwelijks 23 maar wel klaar om de eerste stappen in het bedrijf te zetten bij mijn vader, weduwnaar voor nog lange jaren.”
Taptoe: Voor zover bekend was Timmerman altijd op zijn concurrenten vooruit door innovatie?
Dirk Timmerman : Vader was commercieel zeer alert en focuste zich vanaf het begin op innovatie via de nieuwste productiemachines. Vrij snel nam hij Denis Van Haecke, zijn jeugdvriend, in dienst als eerste werknemer. Samen zochten ze naar nieuwe
uitbreidingsmogelijkheden. Timmerman was al in 1965 een van de eerste bedrijven in België die startte met de productie en verkoop van rolluiken in pvc. Dat was zeer innovatief en revolutionair voor die tijd. De kern van die rolluiken was eerst nog wel in hout, maar enige tijd later werd het vollédige rolluik in pvc vervaardigd. Omdat kort nadien de vraag naar rolluiken een tijdje afnam breidde vader het assortiment langzamerhand uit met wdakramen, Veluxramen, zoldertrappen en garagepoorten. Ook aluminium deed zijn intrede. Ook dié materie trok snel zijn aandacht.”
Klemtoon op architecten
Taptoe: Wanneer stapte jij in het bedrijf ?
Dirk Timmerman: “Ik studeerde na het middelbaar twee jaar bedrijfsmanagement in Gent en behaalde ook een A1 architectuur in Brugge. Dat vond ook mijn vader een ideale voorbereiding om later het roer over te nemen. Toen ik in 1982 mijn legerdienst achter de rug had begon ik voltijds te werken in het bedrijf, dat toen een veertigtal werknemers in dienst had. Mijn zus Hilde, drie jaar ouder, heeft trouwens ook altijd in ons bedrijf als boekhoudster gewerkt en dit onafgebroken tot aan haar pensioen in 2018. Op het ogenblik dat ik mijn loopbaan startte, had mijn vader kort voordien geïnvesteerd in een extrusielijn, waarbij pvc door een matrijs wordt geperst. We lagen weer mijlen voorop. Op datzelfde moment (jaren tachtig) heerste er echter volop een economische crisis en wij gingen op zoek naar opties om dit op te vangen en om eventueel zelfs verder te kunnen uitbreiden. Daarom sloeg ons bedrijf toen definitief de weg in naar de productie van pvc-ramen. Al ver ervoor had mijn vader constant contacten gelegd bij firma’s in Duitsland en hij bezocht er zowat alle vakbeurzen. Op mijn aansturen stak hij eveneens veel tijd in zijn relaties met architecten, zodat ze goed op de hoogte waren van onze producten die ze verder konden promoten bij hun cliënteel. Vader was een zeer aimabel en sociaal man, overal welkom en door iedereen graag gezien. Stilaan zat nieuwbouw toen ook in de lift. Het vormde een volledig nieuw kader voor fabrikanten met een frisse kijk op zaken. Wij gingen deze opportuniteit volop tegemoet.”
De geboorte van Immotima
Taptoe: Welke accenten legde je vader nóg ?
Dirk Timmerman: “In 1978 had vader al een stuk grond gekocht langs de Koning Leopoldlaan in Maldegem, de baan van Gent naar Brugge, de latere Handelskilometer. Hij voorzag dat dit een toekomstige goede ligging was en bouwde er een grote toonzaal met annex burelen. Hij noemde deze nieuwe vestiging ‘Immotima’, vrij snel gekend omdat bezoekende klanten, al dan niet in gezelschap van hun architect, er bijzonder goed werden gesoigneerd en met opgestelde voorbeelden een mooi overzicht kregen van alle producten die Timmerman fabriceerde. Later bleek dat deze splitsing van het bedrijf over twee locaties toch niet zo ideaal was en alles werd na een paar jaar terug samengebracht in het moederbedrijf langs de Kleitkalseide. Een ontvangst en rondleiding rechtstreeks tussen een volle productie was commerciëler en legde ons geen windeieren.”
Taptoe: En dan kwam jouw beurt.
Dirk Timmerman: (lacht): “Ikzelf heb me vanaf 1982 wel eerst goed moeten bewijzen bij mijn kritische en veeleisende vader, zowel in de aan- als de verkoop. Ik had een heel ander karakter, meer introvert en bedachtzaam. Maar beetje bij beetje liet hij mij toch meer en meer mijn eigen ding doen, tot ik in 1997, ik was 39, van hem de volledige leiding over het bedrijf kreeg toevertrouwd. Niettemin bleef hij alle dagen tot zijn vijfentachtigste dagelijks op post, met een bezoekje na zijn vroeg-ochtendlijke zwembeurt in onverwarmd water van 21 graden…. Na de dood van mijn moeder was vader wel wat zachter van aard geworden, we kwamen beter overeen, hadden nauwelijks nog woorden. Hij stierf in september 2021, op 95-jarige leeftijd.”
Ogen open
Dirk Timmerman: “Ikzelf had aanvankelijk zeker geen grote strategische doelstellingen voor ogen. Ik heb wel altijd goed mijn ogen open gehouden op zoek naar noodzakelijke veranderingen zoals mijn vader mij had voorgedaan. Een bedrijf wordt namelijk voor een groot deel bepaald door de concurrentie. Daarom moet je goed in de gaten houden wat zij doen en daarop anticiperen. Ik ben eerder voorzichtig van aard gebleven wat betreft financiële avonturen. Zo heb ik soms wat langer getwijfeld vooraleer de stap te zetten naar een dure innovatie maar eenmaal beslist dan ging ik er voor. Zo investeerden we fors in de aankoop van omringende gronden voor de bouw van een immense productiehal voor aluminium ramen en deuren. We hebben al lang zowel voor pvc als voor aluminium gekozen omdat de twee producten complementair zijn en het één niet zonder het ander kan bij de bouw van een huis. Momenteel beschikken we over een bebouwde oppervlakte van 22.000 m2, ruim twee hectare. Vader startte destijds met 500 m2. Maar de firma Timmerman draait actueel dan ook een omzet van 22 miljoen euro per jaar met 140 mensen. Ik kijk op mijn 65ste dus wel fier terug op onze realisaties, vooral omdat we een familiebedrijf gebleven zijn. Timmerman bleef ook al die tijd verankerd in de dorpskern van Kleit. Een groot deel van onze werknemers komt uit Maldegem en omgeving. Met onze buren hebben we steeds de beste relaties gehad. Zij worden steeds uitgenodigd op onze bedrijfsfeesten. Verder mijn hele carrière met nadruk trouw gebleven aan onze leveranciers, klanten en medewerkers. Die loyauteit, geërfd van vader René, maakt zeker deel uit van ons blijvend succes. Nu mijn pensioen wenkt blijf ik zeker ter beschikking van het bedrijf en zal ik mijn zoon Brecht kunnen adviseren.”
Ondertussen heeft Timmerman net 75 jaar vakkennis op de teller en zijn we toe aan de vierde generatie.
Duits bijschaven
Taptoe: Brecht, je nam vorig jaar de leiding over van je vader, hoe moeten we ons de vierde generatie voorstellen?
Brecht Timmerman: “Ik wist al als kleine jongen dat ik later in het bedrijf van mijn vader en grootvader zou stappen. Ik ben 35 jaar, gehuwd met Sophie en heb een dochter Axelle van zes en een zoon Arthur van vier. Elke vakantie of na schooltijd liep of reed ik constant met mijn driewieler door de ateliers rond, zeer geïnteresseerd in die draaiende machines. Na mijn studies KMO-management in Gent koos ik ervoor om eerst te gaan werken bij onze Duitse leveranciers Veka, Heroal en Lecot. Ik leerde er die bedrijven en hun manier van werken in detail kennen, en kon inmiddels ook mijn Duits bijschaven. Daar deed ik snel ideeën op die we hier in Kleit konden toepassen.”
Nood aan extra personeel
Taptoe: Hoe vertaalt jouw aanwezigheid zich in een meerwaarde voor de firma?
Brecht Timmerman: “ Ik begon in 2010 in ons bedrijf. Eerst werd ik ingezet voor onder andere het plaatsen van glas op de werven. Ik moest dus, net als mijn vader eertijds, bewijzen dat ik mijn mannetje kon staan door vanaf de basis in te springen. Mijn technische kennis nam in die periode gevoelig toe en dat werd op de werkvloer duidelijk geapprecieerd. Ik heb ondertussen tijdens mijn groeiproces op de werkvloer ook goed kunnen nadenken over de richting waarin ik het bedrijf wil laten evolueren. Zelf wil ik vooral inzetten op de verjonging van ons klantenbestand en hen een nog betere service bieden. Onze producten gaan immers een leven lang mee. Door het servicegericht denken met een opmetings- en offertedienst waar de klant ten allen tijde beroep kan op doen denken wij oplossingsgericht mee en maken zo het verschil met onze concurrenten. Daarnaast is mijn missie bewust een steentje bij te dragen aan het milieu en om samen te werken met duurzame partners. Zo beschikken we over een eigen recyclagepark met een uitsortering van glas-, aluminium, pvc- en rubberbestanddelen. Maar om ons bedrijf te laten groeien hebben we vooral nood aan geschoold personeel om ons personeelsbestand fors te verhogen, net op een moment dat binnen een aantal jaar meer dan dertig personeelsleden afvloeien met pensioen. Sommigen werken hier al van hun twintigste. Onze sales medewerkers geven qasi dagelijks het duidelijke signaal dat er nog meer groei en potentieel in het bedrijf zit maar daarvoor hebben we op dit moment geen technisch geschoold personeel genoeg. Nieuwe werknemers mogen gerust pas afgestudeerd zijn. We kunnen hen hier een gedegen opleiding aanbieden, een gegarandeerde toekomst en een aantrekkelijke job zonder ploegenwerk. Wij werken van 7u tot 16u zonder weekendwerk of nachtdiensten. Dat vinden niet alleen onze werknemers maar ook wijzelf een grote troef. En dat willen wij ook zo houden.”
(Ives Boone/Piet De Baets)
