Op het eerste gezicht lijkt het een klein bankkantoortje van Axa, gelegen in de achtertuin van salamifabriek Ter Beke in Waarschoot en al 40 jaar gerund door Hans Van Hootegem. Men is er zó voorbij als men er niet persé moet zijn. Maar schijn bedriegt.
Bescheiden
Achter dit Axa-scherm zoemt al langer een over-bedrijvig kantoor met 18 (opeengepakte) medewerkers die zowel bankzaken, verzekeringen en fiscaliteit als dagelijkse specialiteit hebben.
Met honderden klanten uit de wijde omtrek die meestal niet ter plaatse moeten zijn, maar op afstand in contact blijven via mail, zoom of telefoon. Of door aangevraagd huisbezoek.
Op die manier wordt dit kantoor door een onwetende buitenwereld gemakkelijk onderschat. Geen toeters of bellen, geen opzichtige neons, geen reclameboodschappen langs voetbalvelden, alles zo gewoon mogelijk. Naar het voorbeeld van de patron zelf.
Tot iemand om een bepaalde reden, zoals ik nu, in nader contact komt met de bedrijfsvoerende vader en zijn twee zonen… Het zal leiden tot een verrassend portret in deze nochtans ‘droge’ wereld van boekhouding en bankverrichtingen, een verhaal met zelfs onvermoed ludieke inhoud.
A-typisch in alle opzichten…zoals de lezer dra zal merken.
Ooit…?
De plaatsruimte in Beke 20 was al langer zeer krap. Maar sinds in de familie Van Hootegem een volgende generatie van ambitieuze opvolgers zich aandiende werd een paar jaar geleden al uitgezien naar aankoop van een centraal in de gemeente gelegen comfortabel modern en vooral ruim kantoor. Het is hen gelukt, maar heeft na aankoop, voor hun inmiddels groeiend medewerkersteam, nog een paar jaar geduld gevraagd. Pas in het weekend van 2-3 september, halleluja, werd eindelijk naar het dringend noodzakelijk nieuwe onderkomen verhuisd. Een opvallend mooie, splinternieuwe en eigentijdse werkplek, alles ineens. Voorzien op een rooskleurige nieuwe toekomst die zelfs aartsvader Hans (62) nooit eerder kon vermoeden.
Alhoewel. “Toen ik, zeker 20 jaar geleden, eens met de fiets door het Brouwerspadstraatje (vroeger Veldstraat) reed en uitkwam rechtover de bekende ingangspoort van het kasteel De Schepper in de Schoolstraat, ging er een flits door mij heen: hier wil ik nog ooit komen met ons kantoor om mijn carrière af te sluiten en door te geven aan de jonge generatie…”
Het orakel van Waarschoot liet met voldoende geduld de profetische droom van vader Hans zachtjesaan uitkomen.
Zich vestigen “op Scheppers Wal”, dicht tegen de plaats waar mama Helena Janssens (87) geboren werd, school liep en opgroeide is ook voor haar een buitengewoon gebeuren dat ze nog altijd niet kan geloven.
Kasteelpark
In 2010 kwam in Waarschoot-centrum het 19de-eeuws ‘kasteel De Schepper’ te koop, schuinover de kerk. De imposante ingangspoort aan de straat was jarenlang een statig herkenningspunt voor het notariaat van plaatselijk erenotaris Arthur De Raedt, vader van huidig notaris Frank. Twee jaar heeft deze schilderachtige eigendom te koop gestaan tot Hans Van Hootegem er in blok voor viel. Niet om er in te wonen, zoals lang vermoed (het kasteel blijft verhuurd aan een particulier), maar om op de bijhorende 1,5 hectare grond ernaast, onzichtbaar vanop de straat, een eigenzinnige nieuwbouw op te richten die de dringende nood aan kantoorruimte voor jaren zou invullen. Met het aanpalende kasteel en het prachtige park als visitekaartje.
Nog elf (!) jaar zou het echter duren eer deze droom in vervulling kon gaan, gekweld door steeds nieuwe overheids- en bouwtechnische voorschriften en aanpassingen. Allesbehalve evident. Ondanks de enthousiaste en sterk geapprecieerde steun van de toenmalige Burgemeester Ann Coopman en stedenbouwkundige ambtenaar Johan De Munck bleek dit bijna onverzoenbaar met de ideeën van bepaalde bevoegde personen. Het kasteel staat inderdaad geklasseerd en er een complete nieuwbouw naast zetten bleek voor de Waarschootse architecte Leen Vereecke niet zo evident. Maar sinds een tweetal weken heeft het voltallige personeel de verhuis voleindigd en er haar intrek genomen. Het lange wachten werd meer dan beloond met deze verademing aan ruimte en het relaxerend parkzicht als dagelijkse stimulans.
Studax
De historiek van deze firma blijft intussen in alle opzichten een eigenzinnig en a-typisch verhaal.
Na de a-typische werkplek iets over de stichter zelf. Straks volgen nog andere schuifjes.
Hans Van Hootegem studeerde (verrassend) theologie en filosofie en gaf in Oostakker 10 jaar lang godsdienst in het hoger middelbaar. Zijn zonen schetsten hem tijdens ons interview plagend “een halve pater”, maar we zagen duidelijk dat dit grapje bij vader eerder een versleten ‘mop met baarden’ opriep.
In werkelijkheid had Hans van zijn vader Georges, een gekend belastingambtenaar in Eeklo, lange tijd onvermoed een microbe meegekregen die pas op zijn 30ste een vuurtje aanstak.
Op jonge leeftijd getrouwd, vlug vier kinderen, een lening afbetalen, door sanering in het onderwijs geen perspectief op een vaste benoeming, het deed hem zoeken naar een alternatief.
Hij ging ’s avonds – in combinatie met lesgeven – (bij)studeren aan de Fiscale Hogeschool EHSAL in Brussel tussen notarissen, juristen en economen, en studeerde daar met brio af. In het weekend bleef hij door volleybal gebeten. Niet evident om bij dit alles nog eens hard te studeren. Maar er werd doorgebeten. Hij nam in 1985 de kleine spaarbank Anhyp (later Axa-bank) in Beke over. Later ging hij (in bijberoep) achtereenvolgens freelance bijspringen in de toen in Eeklo bekendste fiscale kantoren Steyaert en Robert Engels, oud belastingscontroleur en vooral een fantastiche “patron” waar hij zijn groeiende interesse voor fiscaliteit, bedrijfsfinanciering en financiële analyse in de praktijk kon bijspijkeren.
“Ik leerde er klanten begeleiden als consulent bij hun bedrijfsvoering”.
Maar het plezier van lesgeven leek steeds moeilijker te combineren. Een succesvolle groeispurt naar een bloeiende carrière was begonnen.
Echtgenote Nicole Dias had intussen haar job opgegeven wegens de beslommeringen eigen aan een kroostrijk gezin. Na studies verpleegkunde en ziekenhuiswetenschap-pen aan de KU Leuven was ze verpleegkundige en later docent in de verpleegsterschool van het toenmalige Eeklose H. Hart Ziekenhuis. Een jaar later werd ze benoemd als verantwoordelijke van het rusthuis Sint Jozef van het Maldegemse OCMW. In haar nog schaarse vrije tijd sprong ze bij in het beginnend kantoor van haar ambitieuze man, maar zeer vlug werd dat, tot op heden nog steeds, een fulltime job.
Opvolging
Zoon Levi (30), die de medische interesse van moeder meekreeg, is huisdokter in Wachtebeke en dochter Kyrlyn (29) is een gedreven sportieve leerkracht in College Ten Doorn en physical coach.
Een heel ander paar mouwen zijn de carrière-verhalen van de twee zonen Joakim (33) en Diede (32) vooraleer ze met succes in de firma van vader zijn getreden. Niet zo evident… Ze passen wel perfect in het a-typische kader dat we aan het schetsen zijn: twee volwassen geestigaards die plagend en humoristisch hun doodernstige job levendig houden als blijvend verlengstuk van hun studententijd.
En dat naast een oer-traditioneel opgeleide (strenge) vader die met hun moppen slechts monkelend kan lachen. Hoe zou dàt eindigen?
Twijfel
Diede is het voorbeeld van de perfect geslaagde student. Zo iemand waar vaders stiekem moeiteloos hun verdere opvolger in zien. Afgestudeerd als handelsingenieur in Leuven, nadien nog twee jaar bachelor in fiscaliteit aan de EHSAL-managementschool in Brussel en dan nog twee jaar leerschool in consultancy bij het toonaangevend bedrijf Deloitte, dé referentie kweekschool voor latere topmanagers. Perfect klaargestoomd om in het bedrijf van vader te treden, zo denkt een hoopvolle ouder dan. Diede werd door vader aangemaand om elders nog wat bankervaring op te doen. Hij kon onmiddellijk beginnen als assistent bij het directiecomité op de hoofdzetel van Argenta in Antwerpen. Maar tot wanhoop van vader was hij daar (te) graag en maakte geen aanstalten om naar het landelijke Waarschoot terug te keren…