Taptoe

Nu zowat heel België vorige week rood kleurde en klaar stond om de jonge Remco Evenepoel (22) verwachtingsvol in de armen te kunnen sluiten, waren dagbladen dagelijks op zoek naar vroegere wielerkampioenen om hun mening te horen over de verdere carrière van Remco. Onder hen ook Johan De Muynck (74), in 1978 de laatste Belgische winnaar van een grote ronde, de Ronde van Italië, tenminste tot vorig weekend, toen Evenepoel de vervolgreeks door het winnen van de Vuelta verder zette.
Cols maken het verschil
In interviews in Het Laatste Nieuws en Het Nieuwsblad van vorige vrijdag uitte de Waarschotenaar nauwelijks ingehouden twijfels over de manier van koersen van Evenepoel in zijn verdere carrière. Vooral nu zowat iedereen veronderstelt dat Remco nu ook de Ronde van Frankrijk aankan.
De Muynck (in Het Laatste Nieuws): “Kleppers als Pogacar, Roglic, Vingegaard en andere Bernals zijn net als Remco óók goede tijdrijders, hebben een goede ploeg en maken het verschil in de cols. Die hebben iets wat Remco niet heeft. Of nog niet heeft. De versnelling. Explosiviteit. Hij demarréért niet. Hij rijdt gewoon rápper (lacht). Alles doet hij vanuit het zadel. Hij zit op z’n computertje te kijken. Wattages, daar is hij zot van. Die sportbestuurders rondom hem ook, Maar zo ga je geen Tour winnen. Die grote mannen demarreren bergop. Remco zelden.”
De Muynck (in Het Nieuwsblad) : “Om de Tour of de Giro te winnen, moet hij nog een demarrage bergop in de benen hebben. Tadej Pogacar en anderen, die hebben ook een tijdrit in de benen die kan wedijveren met Evenepoel. Met temporijden in de bergen zal Remco er niet komen om het verschil tegenover hen te maken. Hoe meer je je toelegt op tijdrijden, hoe meer dat ten koste gaat van bergop rijden. Kijk naar Luis Herrera en andere Colombiaanse klimmers in mijn tijd. Die verloren zo’n vier minuten in de tijdrit. Als ze leren tijdrijden, winnen ze de Tour, werd gezegd. Ja, ze verloren maar twee minuten toen, maar reden wel niet meer zo snel bergop. Evenepoel kan heel lang een heel hoog tempo aanhouden. Maar in de bergen wordt het grote verschil gemaakt - en daar is hij niet explosief genoeg.”
Reporter: U klinkt kritisch?
Johan: “Ik ben niet kritisch, dedju. Bijlange niet. Ik analyseer scherp, dat wel. Het is niet omdat jullie Remco op een piëdestal zetten en er een halve koning van maken, dat ik daarin moet volgen? Ik mag toch zeggen wat ik zie? Vingegaard, Pogacar, Bernal: ze kunnen allemaal tijdrijden. Daar gaat hij niet veel seconden pakken. Het verschil zal dus zitten in de bergen. In de demarrage. Dat heeft Remco minder. Koers-tactisch maak ik me minder zorgen, hij leert veel en rap. Zoals hij ook in snel tempo bergaf heeft leren rijden.”

Recht van spreken?
Je mag dan wel kritisch klinken, maar heeft Johan recht van spreken? Hoe goed deed hij dat destijds zélf ? Voor velen moeten we dan wel eens het geheugen opfrissen. Het was inderdaad wel anders in de tijd van Johan De Muynck, medio jaren zeventig van de vorige eeuw. Er waren geen fietscomputers, geen hartslagmeters en van wattages hadden alleen elektriciens gehoord. Oortjes waren nog niet uitgevonden. Fietsen en demarreren gebeurden intuïtief:
zichzelf goed voelen, de tegenstand even taxeren - de wat doffere blik in de ogen, een wat grauwer gezicht - en knal ! Recht op de trappers voor een venijnige demarrage bergop om enkele (tientallen) meters te pakken, in de hoop dat de tegenstand op dat zelfde moment het hoofd zou buigen. De Muynck had die explosiviteit in de bergen gelukkig uitgesproken wél, zeker in de Italiaanse cols die doorgaans venijniger zijn dan de Franse en zelfs de Spaanse. Het oogt en oogde ook spectaculairder voor het publiek, langs de weg of thuis voor de buis: demarrages in de koers en zeker in een bergrit blijven nog steeds de momenten waarvoor toeschouwers op het puntje van hun stoel gaan zitten. Het is een andere tijd en vaak ook een andere manier van koersen, uitzonderingen als bvb. Pogacar niet te na gesproken.

Grote kampioen
Reeds in de Ronde van Romandië (1976) demonstreerde de Waarschootse helper van Roger De Vlaeminck, toen nog samen ploegmaats, zijn kunde in de bergen. Hij won 3 ritten en werd eindwinnaar. De Vlaeminck werd tweede en Merckx derde op bijna 3 minuten.
Hetzelfde jaar 1976 werd hij tweede in de Ronde van Italië (na Gimondi), maar won in 1978 met 1minuut voorsprong op Baronchelli en 2 op Moser. Ondertussen werd hij ook nog eens vierde in de Tour en 7de in de Vuelta. Het duurde 44 jaar tot vorige zondag dat opnieuw een Belg winnaar werd van een grote ronde. Evenepoel is een waardige opvolger. Hij was de beste in afgelopen Vuelta, met winst in een tijdrit én een bergrit.

Vervolg in Australië
Binnenkort vindt in Australië het WK plaats. Hoe ziet Johan De Muynck de kansen van Remco Evenepoel, nu ook Wout Van Aert als medekopman vertrekt?
De Muynck (in Het Nieuwsblad):“Remco zou beter thuisblijven. Hij kan er niets gaan doen. Denk je dat hij na die Vuelta nog voor iemand knecht zal spelen? Met die status nadat hij de Vuelta heeft gewonnen? Je kunt dan toch niet tegen Remco zeggen: jij rijdt voor Wout van Aert? Als hij mee is in een ontsnapping zit hij vooraan gevangen en zitten ze achteraan gevangen. Ze gaan vooraan niet rijden en niemand gaat hem laten rijden. En na die Vuelta achttien uur op het vliegtuig, naar Australië. Ik zou in zijn plaats nog wat Italiaanse koerskes meepakken en afsluiten met de Ronde van Lombardije.”

Piet De Baets